مسجد جامع ورامین
مکان: تهران – ورامین
قدمت : ایلخانی
مسجد جامع ورامین نیز از قدیمی‌ترین مساجد آسیا و مربوط به دوره ایلخانی است که تنها نمونه کامل مساجد چهار ایوانی کشور می‌باشد که نه تنها از لحاظ ساختمان عظیم و گنبد عالی آجری دارای مقام و منزلت صنعتی مهّمی است، بلکه به واسطه داشتن تزئینات فراوان، کاشی‌کاری‌های معرق و گچ‌بری‌ها و کتیبه‌های تاریخی و انواع خطوط مختلف جزء آثار مهّم هنری ایران نیز به شمار می‌رود.
ساخت مسجد جامع ورامین در ایام سلطنت سلطان محمد خدابنده آغاز شده و در عهد فرزند و جانشین وی سلطان ابوسعید بهادرخان به سال 722 هجری قمری به پایان رسیده است هرچند کتیبه بالای سر درب و کتیبه زیر گنبد سال 726 هجری را نشان می‌دهد.
اهمیّت این اثر از آنجا مشخص می‌شود که این مسجد در سال 1310 که بسیاری از بناهای مهّم کشور به ثبت ملی نرسیده بود، ثبت ملی شد و به عنوان میراثی گران‌بها در تاریخ ایران برای همیشه به یادگار ماند.
تحلیل معماری مسجد جامع ورامین
مسجد جامع ورامین یک بنای چهار ایوانی است. ضلع شمالی که ورودی مسجد است از طریق ایوان‌های شرقی و غربی به ضلع جنوبی که نمازخانه در آن قرار گرفته، می‌رسد و ضلع شرقی هم نقش ورودی – خروجیِ فرعی را داشته است؛ اما امروز اطراف مسجد خالی است و معلوم نیست در گذشته، معماری اطراف آن چگونه بوده است؟
1- ایوان ورودی
2- صحن مرکزی
3- ایوان جنوبی
4- گنبدخانه مقصوره
5- شبستان‌ها
6- ایوان غـربی
7- ایوان شـرقی
8- ایوان شـمالی
مسجد جامع ورامین، بر محوطه‌ای مستطیل شکل به طول 66 متر و عرض 43 متر بر نقشه‌ای ساده برپا شده است. در ابتدای محور طولی و در قسمت شمال مسجد، سردر ورودی آن قرار دارد، این سردر دارای طاقچه‌ها و طاق‌نماهایی، در داخل و خارج است؛ در قسمت مرکزی سردر، تنها مدخل اصلی ورودی مسجد به صورت راهرویی قرار دارد، راهرو ورودی، به ایوان شمالی مسجد منتهی می‌شود که پس از آن دسترسی به حیاط مرکزی مسجد را میسر می‌سازد.
صحن مسجد به شکل مربع و به ابعاد 24 در 24 متر است، در مرکز آن یک حوض آب متأخر، به ابعاد4.40متر در 4.10 متر و عمق 75 سانتی‌متر است، دور تا دور حوض، دارای پاشویه است؛ در میان هر یک از اضلاع چهارگانه صحن، یک ایوان وجود دارد، که در اطراف هر یک از آن‌ها رواق‌هایی قرار دارد، که راه دسترسی به داخل ایوان‌ها و صحن از طریق آن‌ها میسر است. در نمای ایوان شرقی، محل یک ورودی مشخص می‌باشد؛ که البته امروزه از آن استفاده نمیشود و فقط ورودی مسجد در ضلع شمالی قرار دارد.
ایوانِ شبستان بلند و زیبای مسجد جامع دارای کتیبه‌های ارزشمندی است که از جمله آن می‌توان به کتیبه‌های سوره جمعه در متن و در حاشیه کتیبه‌های کوفی اشاره کرد؛ این کتیبه‌ها دارای انواع طرح‌های اسلیمی و خط‌های عربی، کوفی و فارسی است. شرح مرمّت مسجد در سال 815 هجری قمری (زمان شاهرخ تیموری) در کتیبه‌‌ای به ثبت رسیده است؛ این مسجد با نام «مسجد جمعه ورامین» نیز خوانده می‌شود.
ویژگیهای نقشها و گچبریهای مسجد جامع ورامین
از ویژگیهای گچبری این بنا، وجود نقشه‌ای تزئینی و ترکیبی متنوع و بینظیری است که از ترکیب نقشه‌ای گیاهی، اسلیمی و هندسی با یکدیگر به وجود آمدهاند. همچنین داخل هر نقش با نقشه‌ای تزئینی دیگری پر شده‌اند و به همین دلیل نقشه‌ای به کار رفته بسیار متعدد و متنوعاند. در تزئین این بنا تنها از نقشه‌ای دوره اسلامی استفاده نشده است؛ بلکه کهنترین و باستانیترین نقشه‌ای تاریخ هنر ایران، مانند صلیب شکسته (چلیپا)، در ترکیب با نقشه‌ای دورهی اسلامی نیز به کار رفتهاند.
مصالح به کار رفته در مسجد جامع ورامین
آجر تراشدار:خشت تر را در قالب معمولی تراشیدهو با چاقو یا سیم تغییر شکل داده و بعد می‌پختند، این آجرهای تراشدار را به اشکال مختلف محدود به خطوط راست درآورده و گاهی به یک یا هر دو قسمت آجر، گوشه 45 درجه می‌دادند.
آجرهای مخصوص:در چند ساختمان این دوره آجرهایی به کار رفته که به اشکال معینی برای قسمت‌های مختلف و ویژه بنا، قالب‌گیری شده‌اند، اینکه تقریباً هر ساختمانی که در آن اینگونه آجرها به کار رفته و دارای آجرهای قالب‌گیری شده به اشکال مخصوص به خود می‌باشند، نشانگر این است که اولاً این آجرها در خود و یا نزدیکی بنا ساخته می‌شد، ثانیاً ساختمان با کمال دقت پیش‌بینی و طراحی شده است.
چوب:چوب غالباً به شکل قطعات مدور و دراز به کار رفته و به موازات جهت دیوار به صورت افقی قرار داده شده است، در ابنیه دوره‌های قبل از ایلخانیان استعمال چوب به این طرز کاملاً مرسوم بود، منظور از استعمال چوب آن بود که ساختمان را به هم نگاه دارد و در مقابل خطر و آسیب احتمالی زلزله از بنا حمایت کند. به کار بردن الوار فایده دیگری نیز داشت و آن اینکه ممکن بود از فرو نشستن بنا روی پی خود جلوگیری کند.
در مسجد جامع ورامین طاق‌های مقرنس سردرهای ورودی به وسیله تیرهایی که از اطاق آجری نیمه دایره بیرون آمده، آویزان شده و نگهداری می‌شود.
