برج آلانز
معماران: اندرو مافی، آراتا ایسوزاکی
شرح متن توسط معماران تهیه شده است. میلان شهری است که در مقایسه با لندن، فرانکفورت و پاریس، به بهترین شکل جنبه بین المللی ایتالیا را نشان می دهد. برخلاف بسیاری از شهرهای تاریخی ایتالیا، میلان ارتباط بیشتری با پیشرفت آن در قرن های نوزدهم و بیستم و به بیان صریح تر بعد از انقلاب صنعتی، دارد.
در این راستا، طراحی در میلان با نمای معاصر ایتالیا شامل کارخانه ها، بزرگراه ها، بتن و فولاد و نه آثار خاص تاریخی مورد مقایسه قرار گرفته است. شاهد بر این است که جنبش آینده نگری اساسا در میلان توسعه یافته است، جنبشی که برای پاسخ به مسائل شهر معاصر ایجاد شده است. این جنبش رابطه مهمی با آثار بزرگ موجود نداشته ولی بازتابی در تم های شهر معاصر دارد.
برای توسعه پروژه، سریعا به فکر افتادیم که متکی بودن به یک معمار برای طراحی تمام مجموعه کار جالبی نیست بلکه باید گفتگو و بحث شروع شود. به دلیل میزان مساحت تصمیم گرفتیم که مجموعه شهر را با چندین معمار که ایده ساختمان های با اشکال و مصالح متفاوت را پدید آورده اند تفسیر کنیم.
در هر خیابانی در میلان ساختمان هایی مربوط به دوره های زمانی مختلف و با ویژگی های معماری متفاوتی وجود دارند. بنابراین حیات یک شهر وابسته به تنش دینامیک بین کارهای مربوط به بازه های زمانی با مجموعه ای رنگ ها و شکل ها است. آرزوی ما انتخاب کار در یک گروه بوده است.
در این حالت، ما به توسعه ایده یک آسمان خراش بدون محدود شبیه به یک برج بی نهایت علاقه مند می شویم. امروزه آسمان خراش هایی با انواع شکل ها و دکوراسیون ها در همه بخش های جهان می یابیم. با شروع از این تحقیق، ما به دنبال ساده سازی مفاهیم برای به کارگیری در ساختمان های بلندمرتبه هستیم به جای مطالعه تنها یک شکل از یک ساختمان زیبا.
در تفسیر ماکزیمم تنش ها و حالت های عمودی در آسمان در انتخاب یک شکل کامل که در یک ارتفاع مشخص قرار گرفته باشد محدودیت داریم و ترجیح می دهیم که مفهوم یک سیستم مقیاسی (نمونه ای) استفاده کنیم که می تواند به روشی نامحدود با هر شرایط و محدودیت تکرار شود.
نمونه ای که ما انتخاب کرده ایم شامل 6 طبقه اداری با یک پلان نازک و بلند مترمربعی است. انتخاب این بخش به نازک تر کردن کل حجم برای تاکید بر حالت های عمودی خاتمه می دهد و به دلیل شکل نازک و بسیار بلند چنین مفهومی را از نظر سازه ای القا می کند.
نمای این مدل نمونه شامل یک شیشه سه لایه است که کمی به سمت بیرون انحنا دارد. توالی عمودی اشکال گرد احساس ارتعاش خفیف حجم ساختمانی را در افزایش ارتفاع رو به بالا القا می کند. نمای بخش های کوتاه به طور کامل شیشه کاری شده اند و مجومه های مکانیکی بالابرهای منظره نما که پایین و بالا و به طبقات مختلف ساختمان می روند را نشان می دهند.
ایده برج بی نهایت را می توان با رویاهای پیشین دیگر هنرمندان مورد مقایسه قرار داد برای مثال کونستانتین برانکوسی1 که در سال های 38-1937 یکی از ستون های بی نهایت تارگو-جین را در پارک برای ساخت سیستم های تکرارشونده به صورت نامحدود را نصب کرد. زمانی که درباره دلایل این ایده سوال شد، برانکوسی پاسخ داد: ما به پشتیبانی از طاق های بهشت نیاز داریم.
