موسسه ی علمی سالک برای پژوش های زیست شناسی

برای خواندن مطالب مربوط به معماری مدرن لینک روبرو را کلیک کنید: معماری مدرن ایرانی

در سال ۱۹۵۹، جوناس سالک ، مردی که واکسن فلج اطفال را کشف کرده بود ، با یک پروژه به لوئیز کان مراجعه کرد. این پروژه برای  شهر سن دیگو ، کالیفرنیا ، یک مکان زیبا در لا ژولا در امتداد ساحل اقیانوس آرام  بود که سالک قصد داشت در آن یک مرکز تحقیقات بیولوژیکی پیدا کند. سالک ، که واکسن او قبلاً تأثیر عمیقی در پیشگیری از بیماری داشته است ، ابراز تأسف می کند که طراحی این مرکز جدید باید پیامدهای علوم را برای بشریت بررسی کند. او همچنین بخاطر معمار منتخب خود ، دستورالعمل وسیع تری ، اگر نه كم عمیق تر نیز داشت: ایجاد تسهیلات شایسته بازدید پیكاسو. روشی که هر یک از دیگری پشتیبانی می کنند.

در کنار این دستورها عالی، سالک مجموعه‌ای از نیازمندی‌های عملی را کنار گذاشت. فضاهای آزمایشگاه در این ساختمان جدید باید باز، بزرگ و به راحتی به روز شوند، چرا که کشفیات جدید و فن‌آوری‌های پیشرفته مسیر تحقیقات علمی را پیش برده‌اند. کل سازه ساده و بادوام بود و به حداقل نگهداری نیاز داشت. در عین حال، برای محققانی که در آنجا کار خواهند کرد، باید روشن و پذیرا و محیطی الهام‌بخش باشد.

طرح کان برای موسسه به لحاظ فضایی به گونه‌ای طراحی شده است که به یک صومعه شباهت داشته باشد: یک جامعه فکری منزوی. سه منطقه از هم فاصله داشتند و همه رو به اقیانوس در غرب بودند: اتاق جلسه، دهکده و آزمایشگاه‌ها. خانه جلسه محل گردهمایی بزرگ و محل کنفرانس بود، در حالی که دهکده قرار بود محل زندگی را تامین کند، سپس هر بخش از مجموعه از همسایگان موازی آن توسط یک باغ آب جدا می‌شد. در نهایت، خانه جلسه و دهکده از این پروژه جدا شدند و تنها آزمایشگاه ها ساخته شدند.

آزمایشگاه‌ها از موسسه ی علمی سالک که ابتدا به عنوان یک جفت از برج‌های جدا شده توسط یک باغ تلقی می‌شدند، به دو بلوک طویل تبدیل شدند که با یکدیگر در مقابل میدان سنگفرش شده به یکدیگر تلاقی کرده بودند. این حیاط توسط مجموعه ای از برج های جدا شد که پیشانی های مورب آن اجازه می داد پنجره های رو به غرب به سمت اقیانوس مشرف شوند. این برج ها با پل های کوچک به بلوک های آزمایشگاهی مستطیل شکل متصل شده اند و امکان عبور از کنار شکاف های دو حیاط را فراهم می کنند که اجازه می دهد نور طبیعی در فضاهای تحقیقاتی زیر نفوذ کند. کان شامل این حیاط  رانه تنها به عنوان چاههای سبک ، بلکه به عنوان اشاراتی به شبدرهای صومعه سنت فرانسیس آسیسی طراحی کرد نمونه ای که پیش از این سالک آن را ستایش کرده بود.

بسیاری از تصمیمات طراحی کان در موسسه ی علمی سالک از درس‌هایی که در طول کار او در آزمایشگاه‌های تحقیقاتی پزشکی ریچارد در دانشگاه پنسیلوانیا اموخته بود، مشتق شد. مشکلات مربوط به شلوغی در آزمایشگاههای ریچاردز منجر به طرح بازتر و بدون مانع در سالک شد. همچنین در پنسیلوانیا بود که کان برای اولین بار مفهوم تفکیک فضاهای تحقیقاتی را از زیرساختهای تاسیسات در طبقات مختلف ابداع کرد ، نوآوری که در پروژه بعدی وی بطور جامع تر اعمال می شود. تغییر سطح آزمایشگاهی و زیرساختی باعث می شود تعمیر و نگهداری ساختمان بدون ایجاد اختلال در تحقیقات انجام شده در بالا یا زیر اتفاق بیفتد.

طبق دستورالعمل های سالک ، کان همچنین آزمایشگاه ها را طوری طراحی کرد که به آسانی به روز شوند. تیرهای پشتیبانی به لبه های هر آزمایشگاه محدود می شوند و امکان تنظیم انعطاف پذیری بیشتری در تنظیم مجدد تجهیزات و فضاهای موجود را فراهم می آورند. سیستم های مکانیکی در پشت بتن بسته نمی شوند ، بلکه در پشت دیوارهای بلوک قرار دارند که می توانند در حین نگهداری و نوسازی از آن خارج شوند. سالک پیشنهاد کرد که پنجره های آزمایشگاهی توسط پیچ ها در محل نگهداری می شوند و به آنها اجازه می دهد موقتاً از بین بروند تا تجهیزات بزرگ بتوانند از داخل ساختمان و خارج از ساختمان حرکت کنند بدون اینکه به هیچ وجه به ویرانی ساختمان احتیاج داشته باشند. در سال 1967 سالک بیان کرد ساختمان باید بتواند فردا را پیش بینی کند.

آزمایشگاه‌ها با طراحی، فضای سرمایه‌گذاری مشترک و همکاری خود خودی هستند، کسانی که به دنبال حریم خصوصی می‌گردند باید از پل‌ها به یکی از ده برج که میدان مرکزی را خط می‌زنند عبور کنند. این برج‌ها شامل مطالعات کوچک، با پنجره‌های غربی مشرف به سمت میدان و اقیانوس آرام فراتر از آن هستند. انتهای غربی هر دو شاخه آزمایشگاهی هم به فضای اداری اختصاص دارد و نتیجه آن این است که هم دفاتر و هم مطالعات در مورد دریا دیده می‌شوند.

برای خواندن مطالب مربوط به معماري مدرن لینک روبرو را کلیک کنید: معماری پست مدرن ، معماران مدرن

آزمایشگاه ها با طراحی ، فضاهای مشترک و همکاری خودجوش هستند. افرادی که به دنبال حفظ حریم خصوصی هستند باید از پلها به یکی از ده برج منتهی به میدان مرکزی عبور کنند. برجها دارای طرح ازمايشى كوچك هستند كه پنجره های غربی آنها نمای منظره میدان و اقیانوس آرام را در آن طرف تر هدایت می كند. انتهای غربی هر دو بال آزمایشگاه نیز به فضای اداری اختصاص داده شده است ، نتیجه این بود که هم دفاتر و هم طرح ازمايشى دارای چشم انداز دریا هستند .

بین برج های طرح ازمايشى ریتمیک فاصله ای تقریباً بی نظیر از سنگ تراورتن سفید رنگ وجود دارد. كان در ابتدا قصد داشت این فضا را با یك باغ پر كند ، اما توسط معمار لوئیس باراغون متقاعد شد كه فضا را خالی بگذارد. یک کانال باریک از آب ، میدان را غرق می کند و چشم را به سمت افق آبی می کشاند. بتن ناتمام که دیوارهای موسسه را تشکیل می دهد تقریباً از لحاظ رنگ با سنگ تراورتن در میدان یکسان است و به یک مکان بنای اولیه و تقریباً والایی می پردازد که به پیشانی های روم باستان اشاره می کند. تخته های چوب ساج در ابتدا محل های مطالعه و پنجره های كاری را مشخص می كنند  و تنها مصالح بتن یکپارچه و سنگ مورد استفاده در سراسر موسسه بود.

در پنج دهه پس از اولین بار در  سال 1965 که موسسه سالک درهای خود را باز کرد ، ظاهر بیرونی کارنامه کان تا حد زیادی بدون تغییر باقی مانده است. بتن و سنگ در برابر عناصر ساحلی تقریباً کاملاً پوشیده نیستند ، در حالی که تلاش اخیر بنیاد گتی حفظ 70٪ از مواد اولیه ، ضمن ترمیم تخته چوب ساج بود. دوراندیشی سالک و کان در طراحی آزمایشگاهها همچنین به مؤسسه اجازه داده است تا یک مرکز عملیاتی برای تحقیقات پیشرفته بماند ، موسسه ای که از زمان تاسیس منزلگاه بیش ازنیمی از برندگان نوبل است. موسسه سالک با طراحی انعطاف پذیر و تعامل استادانه از مواد و فضا ، احتمالاً اهمیت خود را به عنوان یک مرکز تحقیقاتی و یک شگفتی معماری در آینده حفظ خواهد کرد.

منبع:archdaily