خانه ی شمبرگ
معمار:ریچارد میر
مکان:نیویورک
زمان:۱۹۷۲-۱۹۷۴
این ساختمان با حجمی جعبه ای شکل ونمایی شیشه ای برفراز تپه ای کوچک و رو به سوی مناظر شاپاکوا جای گرفته است.
حجم این ساختمان متراکم بوده و در عین حال به روشنی،گیرایی بنیادینش را بیان می دارد.ماشین سکونتی،در داخل یک حجم ایده آل منفرد (و در این مورد واقعی) را شامل می شود و از این راه فضاهای داخلی را ساماندهی می کند.از این حجم دو عنصر خارج می شوند که باعث توازن یکدیگر می شوند:یک تونل که شی ساختمان را به زمین تثبیت کرده،از شیب زمین بهره می جویند و بالکنی که بر فراز شیب طراحی شده است.این شگردهای طراحی حضور قدرتمند این کشتی به خشکی نشسته و توازن ترکیب بندی آن را افزایش می دهد.
فرآیند فرسایش یک حجم ناب در اینجا این اشاره ی ضمنی جدید را دارا می شود:در حالی که وحدت کلی مکعب حفظ می شود،با عناصر شفاف سبک و باز می گردد.
این پروژه،همزمان یک رشته دیافراگم های دو بعدی را عرضه می کند که ایهامی را در سه بعد می سازد.این صفحات عظیم نه تنها سطوح خارجی ای را تعریف می کنند که با حجم در هم می آمیزند بلکه حریم داخل را نیز تقویت می کنند،به نوعی که فضای داخلی را با نرمی به گونه ای فرم حسی تبدیل میکند.شناسه ی مایر این است که طبیعت را با انگیزه ی ایجاد اصول و پیشنهادهای فرمال،حتی به درون برنامه های عملکردی دخالت می دهد:هنگامی که صفحات نیمه پنهان،صفحات افقی را به گونه ای نامحسوس تقسیم می کند و از این راه گوشه های خصوصی تری را ایجاد می کنند،در کمال شگفتی این پروژه نمی تواند خانه ای باشد که حضور خود را به محیط اطراف به مثابه ی یک ضدیت اعمال کند.در این تعریف محافظه کارانه،خانه ی شمبرگ یک جهش کیفی است که از طرح و تجربیات اولیه به سازماندهی فضاها می رسد و در اینجا این طور به نظر می رسد که به طور اتفاقی مسکونی شده است.ستایشی احترام آمیز به جنبش مدرن، در این معجون ترقی خواه گرد آمده است که اصول کانونی معاری را از نو اعتبار می بخشد،سایه و روشن،کشش یک ساختار گرایی سرخوش گر-و آخرین و نه کم ترین-ظرافت باز بینی شده ی ارتباطات فرمی است،کیفیتی که تنها معماری سفید می تواند بدون هیچ محدودیتی تحسین کند.
منبع: کتاب ریچارد میر
