اینگونه به نظرمی رسد که آخرین اثر تا این زمان در رشته ساختمان های بلند مرتبه،پروژه ی مرکز بهداشتی سنگاپور است که در پی پژوهش زمینه گرایی خویش است.این پروژه به همین منظور،هم پیمانی ای روشن را برای وفق دادن این ماموریت بیان می کند:سنت بیانی خویش و عوامل بومی اقلیم و سایت به طور کلی.
ظاهرا حساب نشدگی روشن پرده ها در جاهای مشخص روی پوسته ی بیرونی منحنی و بی نظمی محض براساس منابع متنوعی ترسیم می شوند:پروژه ی برج های میدان مدیسون یا حتی ساختمان اداری هرالد کوانت در فرانکفورت شاید در ابعاد ،نزدیک ترند تا در شرایط ناپایدار.این مدرن گرایی تازه تر که شاید یادآوری ای است از لوکوربوزیه ی غیر اروپایی،احتمالا در اینجا مایل نیست خشکی های معمول طراحی را برای یافتن خویش در درگیری با یک مجموعه ی فرهنگی در منظری نا همگون نرم کند،مجموعه ای که برای مدت ها زمینه ی آزمایشی بوده است برای دستیابی های طراحی با بن مایه های کاملا چند گانه.
این چند گانگی بصری بسیار سنجیده،مانع هستی بخشی سیستم کلی رفتاری نمی شود،ارتباطات عمودی و فضاهای دو طبقه در عمل،شیوائی کافی را می سازد و به گونه ی بصری به گفت و گویی گسترده با محیط گرایش دارد.این ساختمان کم تر از ۲۵ درصد سطح طرح را پر کرده،باغ ها و آب نما ها بیش از حد ساماندهی می کند.این فضای خارجی در دهلیز سرگشاده که مغازه ها و کافه تریای کوچک را در خود جای می دهد به زیر و درون برج گسترش می یابد.
منبع تصاویر: www.richardmeier.com
