موزه ی ویتنی

کاربری: موزه

معمار: رنزو پیانو

سال:۲۰۱۵ 

موزهی ویتنی، در سال ۱۹۳۰ بنا شد و در ۱۹۶۶، توسط مارسل بروئر به ساختمان جدید منتقل شد و بعد در سال ۲۰۰۷، بدلیل احتیاج به فضا و وسعت بیشتر، تصمیم به انتقال آن به ساختمانی جدید گرفته شد که مسئولیت خلق آن را پیانو بر عهده گرفت.موزه ی جدید، خانه ای نو برای هنر آمریکا ساخته است. این موزه یکی از جدیدترین کارهای پیانو میباشد که در سال ۲۰۱۵ افتتاح شد و آشکارا نشان میدهد که معماری برای وی مساله ی فرم نیست و تا چه اندازه زمینه برای او مهم است.

بر خلاف ساختمان یکپارچه و به شدت بروتالیستی پیشین، ساختمان جدید، ترکیبی ست از حجم های مکعبی و غیرارگانیک از جنس استیل و شیشه بطوری که موزه ملبس به فولاد های لعاب دیده به رنگ آبی خاکستری میباشد و در هشت طبقه احداث شده و آشکارا نامتقارن است. اگرچه این ساختمان در ظاهر آشفته به نظر میرسد، اما سازماندهی فضایی مشخصی دارد. سایت پروژه در منطقه ای پر جنب و جوش قرار دارد و نزدیک به پارک منهتن نیز میباشد. همچنین در کنار آن های لاین قرار دارد که در ابتدا راه آهن بوده ولی امروزه، این کاربری را ندارد و بعنوان فضای سبز و پارکی در ارتفاع، استفاده میشود. مجموعه، از ساختمانی تمام قد که به سمت غرب و به سمت رود هادسون قرار دارد و همچنین از ردیف هایی از تراس ها و راهروهای شیشه ای تشکیل شده است که کم کم به سمت پایین رفته و با های لاین آمیخته میشود و به نوعی، آنرا به درون پروژه میکشاند و با آن یکی میشود. ایده های طراحی ورودی مجموعه بصورت یک پیلوت با مجموعه ای از ستون ها طراحی شده است که ایده ی طراحی آن، بکار گیری و زنده کردن پلازاهای شهری باستانی و ایجاد فضایی جهت گرد هم آمدن مردم میباشد که موزه را از فضای شلوغ و پر تنش خیابان به خوبی جدا میکند. موزه دارای یک تراس بزرگ است که به رود هادسون و های لاین دید دارد و از طریق پلازای موزه، به آن دسترسی وجود دارد.

همچنین لابی اصلی موزه ویتنی، به عنوان یک گالری عمومی بزرگ عمل میکند که در حدود صد متر مربع میباشد. طبقه ی سوم موزه، دارای یک تئاتر با ۱۷۰ صندلی میباشد که با ارتفاعی دو برابر، دید وسیعی به رودخانه ی هادسون دارد. طبقه ی دوم به سالن های اجرا و نمایش (پرفرمنس، فیلم، و موسیقی) اختصاص داده شده است.از فضا های دیگر در این طبقه، فضاهای فنی و اداری میباشد. در مجموع، ۴۶۰۰ مترمربع فضا به گالری ها اختصاص داده شده است که در طبقات پنجم، ششم، هفتم و هشتم قرار دارند. طبقه ی پنجم، دارای یک گالری ۱۶۷۰ متر مربعی است که بزرگترین گالری بدون ستون و با فضای باز در نیویورک محسوب می شود.

این گالری موقت، برای به نمایش گذاشتن آثار بسیار بزرگ هنر معاصر بکار میرود. مجموعه فضاهای دائمی، در طبقات ششم و هفتم قرار دارند. همچنین در این طبقات، در سمت غرب، فرم عقب نشینی کرده و تراس های مجسمه سازی بیرونی را بوجود آورده است که در مجموع، ۱۲۰۰ متر مربع مساحت دارند و در جنوب هسته ی ساختمان قرار دارند.دفاتر موزه، مراکز آموزشی، آزمایشگاه | های حفاظت و کتابخانه ی موزه به همراه تئاتر چند منظوره، در شمال هسته ی ساختمان ودر طبقات سوم تا هفتم قرار دارند و در مرز این دوهسته، دسترسی های عمودی قرار دارند. سرانجام در آخرین طبقه، یک استودیو گالری و یک کافه قرار دارند که بطورطبیعی توسط یک پنجره ی سقفی دارای تکنولوژی دندان اره ای، نور خورشید را دریافت میکنند. همچنین دربام مجموعه، باغسازی انجام شده است که استفاده از آن برای عموم آزاد نیست و در جهت هماهنگی با سایت عمل میکند.

بنظر میرسد، ایده ی طراحی موزه، در خدمت دو هدف اصلی بوده است. یکی در پی مطالعات دقیق درباره ی احتیاجات موزه، و دیگری، پاسخی مناسب به سایت مجموعه به طوری که طرح، در هماهنگی با آن باشد و از عناصر موجود در آن، بهره ببرد. معمار تلاش داشته در این طرح، فرمی سر زنده و پر تنوع و در عین حال، غنی و باوقار خلق کند و در پی ایجاد محیطی که بازدید کنندگان را به برقراری ارتباط عمیق با هنر سوق میدهد، بوده است.

موزه ویتنی، با تالارهای عظیم و سقفهای بلند بدون ستون، چهار تراس وسیع دارد که از آنها و از پنجره های بزرگ، منظره ای خیره کننده از شهر نیویورک را به تجربه گردش در موزه اضافه می کند. پیانو، در شهری که هر معماری را به روی آوردن به ایده های فرمال یا نمایشی وسوسه میکند، خود را باوقار تسلیم زیباشناسی بافت کرده است. در ساختمان موزه، از شیشه و مصالح روشن به منظور بهره مندی از نور و گرمای طبیعی خورشید، به وفور استفاده شده است. همچنین تراس های بیرونی موزه، بوسیله ی پله به هم دسترسی دارند. پافشاری ویتنی برای داشتن فضایی حاضر آماده برای آزادی عمل هنرمندها در دست کاری فضاها و عدم تسلط معماری بر هنر از یک سو و ایده ی موزه به مثابه ی زمین بازی برای هنرمندها از سوی دیگر، نقش به سزایی در کیفیت و روند طراحی رنزو پیانو ایفا کرده است. تا جایی که این تاکید بر حکمرانی هنرمند، حتی به فضاهای کمتر مورد توجهی چون آسانسورها نیز کشیده شده است. دعوت ویتنی از «ریچرد آرتشواگر» پیش از مرگ اش، برای زندگی بخشیدن به آسانسورها و «مری هیلمن» برای طراحی مبلمان در تراسهایی که چشم انداز رود را در برابر خود دارند، بخشی از تلاشی است که در این راستا صورت گرفته است و در موزه دیده میشود.

موزه ی ویتنی، با این ظاهر کمی زمخت و نه چندان خوشایند از نظر منتقدهایش، نه فقط در اثر وفاداری پیانو به خواست های ویتنی، بلکه وفاداری او به دیدگاه همیشگی اش درباره ی فرآیند معماری چنین ظاهری به خود گرفته است.توجه پیانو به منطقه ای که موزه در آن لنگر انداخته، جالب توجه است. محله ی «میت پکینگ» میراث صنعتی شدن را بر دوش دارد. این منطقه، درست بین محله ی هنری چلسی و محله ی گرینیچ ویلج (جایی که خانه ی نخست ویتنی برپا شد) قرار گرفته که در آن گذر از صنعتی شدن به وضعیت پساصنعتی با سازه هایی مانند «هایلاین» که پارکی روی ریل های قطار هوایی ست، یا مقر غول آسای گوگل که در واقع یک ساختمان ترابری قدیمی تغییر کاربری داده شده است، به تمامی احساس می شود. ساختمان ویتنی با عنصرهایی مانند یک پله ی فلزی غول پیکر، در گفت و گو را با منطقهی میزبان اش باز کرده است.

روش آفرینش فرم:

با توجه به الگوها و موارد بررسی شده در طرح و با توجه به پارادایم های نظری موجود و مقایسه ی این دو با یکدیگر، یکی از روش های افرینش فرم در این بنا،روش واکنش به سایت مطرح شده توسط یورماکا میباشد. روش دیگر، روش استعاره ای مطرح شده توسط تم مک گینتی میباشد. همچنین در این بنا از روش آرمانی گینتی نیز استفاده شده است که توضیحات آنها پیشتر داده شد.

در طراحی موزه ی ویتنی، مطابق نظر گینتی، از روش برنامه محور نیز استفاده شده است. روش برنامه محور یکی از مهم ترین و رایج ترین روشهای طراحی میباشد که طراح، با بررسی مستقیم مساله، خواست های کارفرما و برنامه ی طرح، اثر را می آفریند.

منابع:

سایت:archdaily

بصیری, علی و نسیم خانلو، ۱۳۹۴، تحلیل روش های طراحی آثار رنزو پیانو از دیدگاه نظریه پردازان، کنفرانس بین المللی یافته های نوین پژوهشی در علوم،مهندسی و فناوری با محوریت پژوھشھای نیاز محور، مشهد، مؤسسه فراز اندیشان دانش بین الملل