موزه ی هنرهای تزئینی

معمار:ریچارد مایر

مکان:فرانکفورت-آلمان

زمان:۱۹۷۹-۱۹۸۵

پروژه ی موزه ی هنرهای تزئینی مایر که در این مسابقه ی طراحی بین المللی برنده شد،موظف به ساماندهی کلکسیون های متنوع موجود،مشتمل بر توسعه ی ویلای قرن هیجدهمی متزلر،یک پارک و چیدمان ساحل رودخانه شد.

مایر با اعتبار گرفتن از یک دستیابی کاملا محتوایی،چیدمانی Lشکل را ساخت که ویلا را به سان محیطی مناسب برای طراحی ای هوشمندانه و مدرن شامل می شود و پروژه را به گونه ای ریزبینانه اما قاطعانه در بر می گیرد و آن را وادار به ساماندهی یک سیستم معمارانه می کند که در خارج،ساکن ومتقارن و در داخل ،دینامیک باشد.

شگرد به کار رفته در این نقشه بر اساس دو شبکه است با زاویه ی چرخش ۳.۵ درجه میان آن دو.با قطعی شدن محورها،پروژه از آنها به مانند بستری برای سیستم مسیرهای سیرکولاسیون استفاده می کند که به زبانی معمارانه ارائه می شوند وگسترش پلان نیز منجر به خلق حس محرمیت در داخل ساختمان است که این خود براساس شبیه ای شکل می گیرد که دسترسی به گالری های نمایشگاهی را فراهم می کند،ستون فقرات واقعی پروژه ی این مجموعه ی نو،درستی روشی از طراحی است که در قیاس با انواع آمریکایی اش برای اعتبار بخشیدن به هویت خویش،به واقعیتی سنجیده چشم دارد.

مایر بار دیگر در اینجا از معیار های اصولی ،بیشترین سود را می جوید و آن این است که هر پروژه را در حقیقت یک فرصت بی نظیر برای آزمودن امکاناتی می داند که با موقعیت های محتمل –محیط،طبیعت وزمینه-و موقعیت های موجود-تاریخ-(که به میزان مساوی در عملکردهای خاص و ساماندهی آنها دخیل هستند)ارائه می شوند.از این رو پروژه ی فرانکفورت ام ماین با وضعیت هایی سر و کار دارد که نوآور هستند اما در اصل،پیچیده تر از پروژه های قبلی نیستند.در اینجا یکبار دیگر(مانند ویلای استروتزی در فلورانس)یک معماری موجود از ویژگی های بزرگ وجود دارد،نه در شرایط متروک(مانند سابق)بلکه واقعا به صورت حجمی در برگیرنده.

راه حلی که این بار در اینجا پاسخگوست،اما بر اساس سطح شباهت ها است:مواجه ی مستقیم با زمینه ی موجود –کم تر تحمیل کننده یا شاید جوان تر(اما آیاطبیعت حضوری کم تر از یک چیز ساختگی دارد.)از بیشتر کارهای آمریکایی –در اینجا ریز بینانه می شود. دید از سمت رودخانه روشن و گویا است:یک مکعب (ویلای متزلر)دارای اتصال با دیگری است به روشنی که گفتمانی میان دو ساختار همانند بسازد.

مایر در پهنه ی بصری،رویارویی را در شرایط خودش می پذیرد و آن را با تمامی توانایی های همسان و ماندگار منطقه پیوند می دهد.

در این پروژه انواعی از امتیاز های واضح وجود دارد و به همین دلیل است که ابزارهای طراحی مانند همیشه هستند.پلان هایی که ویلا را در بر گرفته اند،درستی پیوند میان نو و کهنه که در اینجا به گونه ی عمود بر هم باریک و ظریف فرض شده است،به مثابه ی وسیله ای برای پافشاری این مساله که ساختمان های قدیمی و تاریخی در ارائه ی دوباره ی تصویرشان منجمد نشده اند و اهمیت پروژه های جدید نیز کم نشده است.این اتمسفر به مانند یک کلیت،توانمند در فرایند بازسازی درگیر می شود و برای انجام آن ،مایر اصول مند،پسند خود را با تناسبات شکلی و برتر جوئی فضایی،آزادی می بخشد.

منبع:کتاب ریچارد میر

منبع تصاویر: www.richardmeier.com