معمار:ریچارد مایر
مکان:هارتفورد،کانکتیکات،آمریکا
زمان:۱۹۷۸-۱۹۸۱
شهر هارتفورد جایگاه یک کالج پروپستانی است که عملکردهای متفاوت عمومی وخصوصی را در خود ساماندهی می کند.امروزه تعداد اندکی از دانشجویان در صومعه زندگی می کنند و به همین دلیل در این پروژه فضاهای عمومی برای فعالیت های مذهبی گروهی،بر فضاهای بسیار خصوصی مقدم دانسته شد.این بنا که از اسلاف مستقیم ویلای پام بیچ به شمار می آید(علی رغم حجم کوچک نمای آن)با یک توانمندی شکوهمند در برابر سختی ساختمان های نئوگوتیک همسایگی اش حضور می یابد.یک رواق سه طبقه،یک پلان Lشکل با باله های دو بعدی (که یکبار دیگر یک محدودیت است تا عامل ایجاد آن)یک پوشش نهایی بسیار چند جزئی از پانل های فلزی سفید،هنوز هم برای یافتن ترکیب بندی ای بدون ابتذال کافی به نظر نمی رسند.
به هر حال همانند بیشتر کارهای مایر،یک کیفیت اساسی باقی می ماند:یک صراحت فوق العاده در چیدمان ،که ظاهرا توسط یک رشته اتفاقات معمارانه پیچیدگی می یابد،اتفاقاتی که طرح شده اند تا مرزهای اقلیمی نماها و غنای فضاهای داخلی را که به طور مرتب بر پایه ی گزارش های دو طرفه میان تمرین طراحی و تمرین فنی انجام می شود و از هم سوا کنند.صراحتی که با آن تمرینات مقتضی به پیش برده می شوند-کنترل کامل نتیجه یک الزام است-سخت و نرم ناشدنی است.این ساختمان به صورت منفرد و تنها در مرکز طرح ایستاده است و باید مقیاس فیزیکی اش را در هر دو سمت بسازد،از این رو هر نما کنش زا را در برخورد با متن و زمینه ی مستقل می ماند و بر همین اساس به مانند یک واحد ترکیبی دارای امتیاز می شود.
در این مرحله ،نازک کاری نهایی نقش هماهنگ کننده ای را فرای عملکردش به سان پوشش نهایی ایفا می کند،این پوشش عامل ارتباطی پروژه است،هندسه ی میلیمتری دقیق آن در هر لحظه درک وضعیت نماها را تصدیق می کند.
هارتفورد این آرایش و چیدمان منظم را به صورت یک داده ی سه بعدی سامان می دهد.مایر قادر است که این پروژه را فشرده تر پیش ببرد و از سیستم های کم تر پالاینده(به نسبت سابق)بهره برد و از سنگینی بیش از اندازه نتیجه ی کار که مرهون کیفیت کاملا استاتیک سطوح صلب سنتی است،دوری جوید.ارتباط نیروی نماها وپروژه به مانند کلیتی است که جهش،و در اینجا هویت شهری آن است که به این ساختمان مصنوع ،یک گفتمان متنوع و کاملا ماندگار را تحمیل می کند.
منبع تصاویر: www.richardmeier.com
