دولت برلین در سال 1987 برای توسعه دادن به موزه اصلی یهود در برلین که در سال 1933 افتتاح شد، یک مسابقه بدون نام برگزار کرد. با این دستورکار میخواست حضور یهودیان را بعد از جنگ جهانی دوم به برلین برگرداند. در سال 1988، دانیل لیبسكیند به عنوان برنده در میان چندین معمار مشهور بین المللی انتخاب شد. طراحی وی تنها پروژه ای بود که به عنوان ابزاری رسا و به گونه ای مفهومی برای بیان سبک زندگی یهودیان قبل، حین و بعد از هولوکاست، طرحی رسمی و بنیادی را اجرا کرد. موزه یهود، برلین در سال 1933 تأسیس شد، اما زمان زیادی از افتتاح آن نگذشت، مدت ها قبل از زمان حکومت نازی ها در سال 1938 بسته شد. متأسفانه، این موزه تا سال 1975 یعنی زمانی که یک گروه فرهنگی یهودی قول داد که مجدداً موزه را بازگشایی کند و تلاش کند تا حضور یهودیان را به برلین بازگرداند، متروک ماند. پیش از اینکه سال 2001 برسد ملحقات لیبسکیند به موزه یهودیان (در سال 1999 تکمیل شد) بالاخره گشایش یافت که سرانجام این موزه یک یهودی جاافتاده از نظر فرهنگی و اجتماعی در برلین را بکار گمارد.

سایت نگهداری

مساحت: 15500.0 مترمربع

برای خواندن مطالب مربوط به معماری مدرن لینک روبرو را کلیک کنید: معماری مدرن در ایران

برای لیبسکیند، گسترش موزه یهود چیزی بیش از رقابت یا ماموریت بود؛ این امر مربوط به ساماندهی و حفظ هویتی در برلین بود که در جنگ جهانی دوم از بین رفته بود. از نظر مفهومی، لیبسكیند می خواست احساس عدم حضور، پوچی و زوال را بیان كند – بیانگر از بین رفتن فرهنگ یهود. این عمل با استفاده از معماری به عنوان ابزاری برای روایت و تحریک احساس، تجارب تأثیرات هولوکاست بر فرهنگ یهود و شهر برلین را در اختیار بازدید کنندگان قرار می دهد. پروژه با شکل گیری از یک ستاره یهودی انتزاعی داوود شروع میشود که در اطراف سایت و زمینه آن کشیده شده است. این فرم از طریق اتصال خطوط بین مکانهایی که حوادث تاریخی در آن رخ داده، ایجاد می شود همین اتصال ساختار ساختمان را ایجاد می کند و نتیجه آن بیرون زدگی ساده این خطوط و تشکیل فرم «زیگ-زاگ»ی ساختمان می شود. با وجود اینکه طرح الحاقی لیبسکیند به عنوان ساختمان جداگانه ای برای خودش ظهور دارد، اما رسما هیچ ورودی خارجی در ساختمان ندارد. برای ورود به قالب جدید موزه، شخص باید از موزه اصلی باروک در یک راهرو زیرزمینی وارد شود. بازدید کننده باید قبل از رسیدن به تقاطع سه مسیره، اضطراب پنهان شدن و از دست دادن حس جهت یابی را تحمل کند. این سه مسیر فرصت هایی را برای مشاهده تجربه یهودیان از طریق سیر در تاریخ آلمان، مهاجرت از آلمان و هولوکاست فراهم می کند.

برای خواندن مطالب مربوط به معماري مدرن لینک روبرو را کلیک کنید: معماری مدرن تهران ، معماری مدرن تاریخچه

لیبسکیند تفرجگاهی ایجاد می کند که از حالت «زیگ-زاگ» مانند ساختمان پیروی میکند تا بازدید کنندگان بتوانند از آن عبور کنند و فضاهای درون آن را تجربه کنند. از بیرون ساختمان، به نظر می رسد که فضای داخلی شبیه به محیط بیرونی خواهد بود، اما فضای داخلی بسیار پیچیده است. تفرجگاه قاعده مند لیبسکیند مردم را از طریق گالری ها، فضاهای خالی و بن بستها سوق می دهد. بخش قابل توجهی از این ملحقات، خالی از پنجره و با تفاوت در مواد و مصالح است. فضای داخلی از بتن مسلح ساخته شده است که تقویت کننده فاصله های خالی و بن بستها است جایی که فقط پرتویی از نور وارد آن فضا می شود. این یک اشاره نمادین توسط لیبسکیند است تا بازدید کنندگان بتوانند آنچه را که مردم یهود در طول جنگ جهانی دوم احساس میکردند تجربه کنند، به گونه ای که حتی در تاریک ترین لحظات که احساس می کنید هرگز راه گریزی نیست، اثری کوچک از نور، امید را بازمیگرداند. یكی از عاطفی ترین و قدرتمندترین فضاهای ساختمان، فضای خالی 66 فوتی است که از سرتاسر ساختمان عبور می کند. دیوارهای بتونی جو سرد و طاقت فرسایی را به مکانی اضافه می کنند که تنها پرتوی نور آن از یک شکاف کوچک در بالای فضا سرچشمه می گیرد. این زمین با 10،000 صورت آهنی زمخت پوشیده شده است. نمادی از کسانی که در طی جریان هولوکاست گم شدند. این ساختمان کمتر از یک موزه است اما شرحی از تجربه ای است که برای اکثر افراد قابل فهم نیست. طرح توسعه لیبسكیند به باغ تبعید منتهی می شود جایی که بار دیگر بازدید کنندگان در بین 49 ستون بتونی بلند که پوشیده از گیاهان است گم شده اند. ستونهای سنگین، شخص را منحرف کرده و گیج می کنند، اما وقتی شخص به بالای سرش به آسمانی باز نگاه می کند، لحظه ای از تعالی وجود دارد. موزه یهودی لیبسکیند سفری احساسی در طول تاریخ است. معماری و تجربه یک شهادت راستین برای توانایی دانیل لیبسكیند در برگردان تجربه بشریت به ترکیبی معماری گونه است. «موزه یهود به عنوان نمادی پنداشته شده است كه در آن پنهان و نمایان خصوصیات ساختاری هستند كه در این مکان از  برلین کنار هم جمع شده اند و در یک معماری که نام آن هنوز بینامی باقی مانده است، ساده طرح شد.»- دانیل لیبسکیند

منبع:ARCHDAILY