موزه ی هنرهای معاصر

معمار:ریچارد مایر

مکان:بارسلونا-اسپانیا

زمان:۱۹۸۷-۱۹۹۵

پیچیدگی یاد و خاطره در این ساختمان فشرده در بارسلونا به نمایش گذاشته می شود،جایی که مقصود از توازن در آمیختگی نماها،ایجاد فرمی است که محرمیت کلی در فضاهای درونی یک مجموعه ی فرهنگی داشته ،هم زمان در پلان نیز روان و گردان باشد.ناب گرائی لوکوربوزیه ای در اینجا به تکه تصاویری پیوند می خورد که در ایدئولوژی به هایدک نزدیک ترند(دیواره)، و پیوند موجود در پلان میان خط راست ومنحنی به گونه ای پیوسته در نمای ساختمان کالبد می یابد.دینامیسم ساکن معماری های تازه تر مایر که از پهلوی هم گذاشتن پی در پی و بررسی نیروهای کانون گرا که از یک استوانه سرچشمه می گیرند در اینجا دوباره آشکار می شوند،نیروهایی که در داخل یک شبکه ی غیر آسان میانجیگری میکنند و با عناصری بریده می شوند که در گوشه های وارونه(که از مطالعه ی خطوط به دست آمده از ساختمان های شهری به دست آمده اند.)استقرار یافته اند.این شگردی است که به گونه ای اثر بخش در پی ایجاد کارایی است.

موزه مانند دیگر پروژه های همین دوران،به روشنی سامانه ی هماهنگ کننده ای را در پلان نشان می دهد که خود بر پایه ی آن شکل گرفته است،سامانه ای که از حالت کلی شهری و همچنین از طبقه بندی ایدئولوژیکی تصمیمات گرفته شده در زمان طراحی به دست می آیند.از این رو اصل اختصاص ویلای شهری که در فضاهای شهری ساختگی کاربرد دارد را درباره ی یک مجموعه ی ساختمان شهری مورد تصدیق دوباره قرار می دهد،همانند کنار های خانه ی تاریخی کاریتات.